De kracht van mentaliteit

Volgens de Van Dale betekent mentaliteit de “manier van denken en voelen”. Tara (36), geboren in een strenggelovige Jehova-gemeenschap in een Fries dorpje, kan zich wel in die beschrijving vinden. ‘Ik denk dat mentaliteit vooral draait om dichtbij datgene blijven wat je denkt en voelt. Dus zonder beïnvloeding door wie dan ook. Je eigen pad uitstippelen, zonder twijfel en zonder je te laten weerhouden, dat is volgens mij waar mentaliteit daadwerkelijk om draait.’

GEEN IDEE WIE ZE WAS
Dat gevoel haar eigen pad te willen bewandelen zat er al vroeg in, maar kwam pas echt tot ui- ting rond haar 27ste, toen ze besloot de Jehova- gemeenschap definitief de rug toe te keren, inclusief haar familie. Ze had toen al wat roerige jaren achter de rug, nadat ze op haar zestiende totaal onverwachts zwanger raakte en vanaf dat moment toch enigszins als buitenbeentje werd gezien door de gemeenschap. ‘Het stukje twijfel over mijn leven zat er altijd al in. Als veertienjarige dacht ik al: dit kan het toch niet zijn? Zo tegen mijn 27ste besefte ik – even los van waar de gemeenschap voor staat – dat ik totaal geen idee had wie ik was, waar ik goed in was en wat ik met mijn leven wilde. Ik leefde zoals de gemeenschap het wilde en voedde mijn dochter Yarah met veel liefde op, maar ik had nog nooit mijn eigen identiteit gehad. Toen besloot ik dat het anders moest. Ik weigerde het leven op die manier voort te zetten en ooit op mijn sterfbed te liggen met het idee nooit te hebben geweten waar mijn grenzen lagen en wat precies mijn comfortzone was.’

MISMATCH
Ze ging op zoek naar uitdagingen die ze nog niet eerder had gekend. ‘Ik werd opgevoed met het idee dat carrière, afstuderen en diploma’s halen niet belangrijk waren. Er was maar één doel: het verkondigen van de naam van God en langs de deuren gaan om mensen te vertellen wat er in de Bijbel staat en wat Gods plannen zijn. Maar wat ik mezelf als kind ook al afvroeg was: waarom heeft God me een goed stel hersens gegeven als ik daar niks mee mag doen? Waarom word ik enorm getriggerd door bijvoorbeeld sales en commercie en het hele psychologische spel daarachter terwijl ik dat alleen maar mag toepassen als ik langs de deuren ga? Ik begreep dat gewoon echt niet en kwam toen tot de conclusie dat de gemeenschap en ik een enorme mismatch waren.’ Het maakte de beslissing om uit te stappen er niet minder spannend om. ‘Je beseft op zo’n moment dat je van je hele sociale kring inclusief familie afscheid neemt. Je bent alles kwijt. Ik weet nog dat ik de brief aan de ouderlingen binnen de gemeenschap over mijn uitreding op de bus deed en mijn hart zowat uit mijn borstkas klopte. Ik wist: als ik die brief verstuur, dan begint mijn hele leven opnieuw. Dat klonk enerzijds heel aanlokkelijk want dan kon ik eindelijk uit gaan zoeken wat ik wilde, maar het was toch ook eng om er helemaal alleen voor te staan, met een kind. Maar in the end was het risico me waard.’

GEEN GRIJZE MUIS MEER
In de negen jaar daarna ontwikkelde ze zich van grijze muis naar zelfverzekerde zakenvrouw. Ze startte na een paar jaar met haar eigen marketingbureau Miss Business, waar inmiddels negen dames werkzaam zijn. ‘Mentaliteit zit in alles en is ook bepalend geweest voor hoe ik ging ondernemen. Ik wilde een bruisend marketingbureau vol toffe vakvrouwen die goed zijn in hun werk. Beginnen met kleinere opdrachtgevers en zo steeds groter worden. Bekende Rotterdamse namen binnenhalen en mooie verhalen verspreiden. Ik snapte dat ik dat niet zou bereiken als ik als freelancer aan de keukentafel bleef zitten. Later realiseerde ik me dat het met een klein kantoor en één medewerker ook niet ging werken. Een opdrachtgever moet aan komen rijden en denken: zo, die doen het goed. Daar heb ik risico’s in genomen; ik ben een duur kantoorpand gaan huren zonder te weten hoe het jaar zou eindigen. Als het misloopt, dacht ik, dan ga ik wel in een callcenter werken om mijn huur te betalen. Ik ging er gewoon voor en liet me door niks of niemand tegenhouden. Dat is denk ik een instelling die je als ondernemer móet hebben. Je moet in jezelf geloven. Tuurlijk, je mag twijfels hebben, maar je moet altijd blijven geloven dat het wat wordt. Het leven wordt saai als je alleen maar op safe speelt, je moet je hart af en toe voelen bonken.’

KAST VOL SCHOENEN
Ondertussen voedde ze ook nog haar dochter op, kreeg ze een tweede dochter van een donor, gaf ze diverse lezingen, was ze finaliste van Rotterdamse Zakenvrouw van het jaar en schreef ze vorig jaar ook nog een boek, “Van tienermoeder naar zakenvrouw”. ‘Vanaf het moment dat ik uitstapte uit de Jehova-gemeenschap, heb ik mezelf de vraag voorgehouden: hoe wil ik dat mijn leven wordt? Ik ben een gedreven zakenvrouw, ben goed in mijn vak en het gaat me lukken om schijt te hebben aan de meningen van andere mensen. Alles waarvan mensen zeggen “dat hoor je niet te doen”, ga ik juist wel doen. Zo heb ik mijn droomleven geschetst en ben ik stappen gaan zetten. Daar hoort ook een stukje materialisme bij, daar schaam ik me niet voor. Ik wilde een kast vol schoenen, een mooie auto en waanzinnige sieraden. Maar ik was wel bereid om daar keihard voor te werken en ondertussen super dankbaar te zijn voor elke kans die voorbijkwam. Met elk geslaagd moment bewees ik mezelf dat ik meer ben dan een meisje van de Jehova’s.’

Ondanks de enorme groeispurt die ze persoonlijk en zakelijk doormaakte, is Tara niet van plan om achterover te gaan hangen. Lachend: ‘Ik ben soms een heel vermoeiend persoon, want ik heb altijd ideeën en kan nooit stil zitten. Maar er zitten maar 24 uur in een dag dus ik moet ook wel selectief zijn in wat ik wel en niet doe. Want naast mijn bedrijf heb ik ook gewoon twee fantastische dochters en een fijne partner en die willen ook een stukje van mij. Bovendien heb ik al tien keer meer mijn honger kunnen stillen dan ik ooit had durven dromen, dus we zien wel waar het eindigt.’