Digital stemt mij verdrietig

Ik ben dit najaar in New York geweest en had in Manhattan een meer dan gemiddeld luxe hotel geboekt. Het kost wat om in het centrum van The Big Apple te overnachten, maar het is ook heel bijzonder. En dan bedoel ik niet alleen het uitzicht. Zo kom ik het hotel binnen en zie ik geen receptie. Er is alleen een hal, twee liftdeuren en een soort winkeltje met prullaria. Er is verder geen mens te bekennen en niemand die me te woord staat. De bedoeling is dat ik een app download waarin ik m’n boekingsnummer invul om toegang te krijgen tot een personal key. In de lift kan ik deze digitale sleutel tegen een sensor aanhouden om op de juiste verdieping te komen. Uiteraard moet ik deze sleutel ook gebruiken om mijn hotelkamerdeur open te maken. Dat is de gastvrijheid en dienstverlening van een reteduur hotel in de stad die nooit slaapt. Dat heet dan service. Mensen willen elkaar blijkbaar niet meer ontmoeten. Alle digitale hulpmiddelen vervangen de mens van vlees en bloed. Met deze technische oplossingen kunnen ze de service laten voor wat het is. Alsof het een HotelF1 is waar je een lade huurt om in te slapen en waar je met niemand iets te maken hebt.

Het is niet alleen zo in Amerika, ook hier in Europa en Nederland zijn we “verdigitaliseerd”. Wij zijn vergroeid met digitaal. Soms wordt het er eenvoudiger op, maar vaak ook niet. Zo kunnen er bij bedrijven onderling grote verschillen ontstaan tussen digitale systemen, waardoor het recht van de sterkste op dit slagveld wordt uitgevochten. Wie heeft er niet te maken met bedrijven die jou verplichten gebruik te maken van hun, totaal afwijkende, digitale administratie? In een eerdere column (“Computer says no…”) heb ik mijn allergie voor het systeem al naar voren gebracht. Waar de mens ondergeschikt is aan de computer is het systeem bepalend voor wat de mens vermag.

Mensen ontmoeten elkaar niet meer fysiek. Dat vind ik uitermate onwenselijk. Er zit altijd en overal wel een scherm tussen of er is er één in de buurt. Het is kennelijk ontzettend moeilijk om mensen nog met elkaar in contact te laten komen en de mobiele telefoon niet te gebruiken of helemaal thuis te laten. Zelfs bij etentjes in een restaurant speelt de mobiel een rol. Is het niet voor het schieten van een foto van het eten om op sociale media te plaatsen, dan is het wel om de QR-code van de menukaart te scannen. Noem mij niet van deze tijd, maar ik vind dat digital niet bijdraagt aan vriendschap en onderling contact. En dat stemt mij verdrietig.