DNA

Festival Onder de Bomen eind augustus in Woerden. Misschien ben je er geweest, misschien ook niet, maar eerlijk gezegd maakt dat ook niet zoveel uit. Het festival is in vier weken door een groepje enthousiastelingen uit de grond gestampt.

Bij het ontstaan van de eerste contouren van het festival spatte het enthousiasme al van de vergaderingen af. De wildste ideeën vlogen over tafel en je kon aan iedereen merken dat wegdromen bij de eventuele mogelijkheid al heerlijk was. Om vervolgens de vergadering af te sluiten met het idee dat het waarschijnlijk nooit zou lukken, immers het veiligst is om niets te organiseren…

‘Wij zeggen geen nee, dat moeten de instanties maar zeggen’, is vanaf dag één het motto van de werkgroep geweest. Mark van Leeuwen werd ongevraagd tot voorzitter gebombardeerd met als eerste opdracht: laat de instanties maar nee zeggen. Het feit dat er nog geen genadeklap viel, wakkerde het vuurtje alleen maar verder aan. De groep enthousiastelingen groeide en groeide met als enige doel: het festival van de grond krijgen. Continu hing er een soort emmer water als een zwaard van Damocles boven het vuurtje. Het water dreigde bijna over de rand van de emmer te klotsen toen Rutte een paar dagen voor de openingsavond een toespraak hield. Maar niets bleek minder waar. De WhatsApp-groep ontplofte, want Rutte veranderde in zijn toespraak de emmer in een kopje met water. Alles kon doorgaan.

Financieel was alles door sponsoren en subsidieverstrekkers die het culturele leven van Woerden een warm hart toedragen met een warme deken afgedekt, die vervolgens – door alle vrijwilligers die zijn opgestaan om te helpen uitvoering te geven aan alle plannen – in een donzen dekbed veranderde.

Het festival Onder de Bomen geeft in mijn ogen supermooi het DNA van Woerden weer; wij zijn eigenheimers die hun eigen koers bepalen, de grenzen van het toelaatbare opzoeken, om daar vervolgens gezamenlijk de schouders onder te zetten. Laat iemand anders maar nee zeggen.