Dromen, het kompas van je leven

Dromen. Het klinkt bijna kinderlijk, iets voor sprookjes en verre toekomsten. Maar als we eerlijk zijn, wie wil er nou niet dromen? Een held zijn, iets groots bereiken, zorgen voor elkaar, in vrede samenleven. Wie heeft deze gedachten nog nooit gehad? Groot dromen kan ons namelijk verder brengen dan we denken. Fantasie voedt ideeën, ideeën voeden plannen, en met een beetje geluk en toewijding worden die plannen werkelijkheid. Dromen, groot of klein, vormen een innerlijk kompas dat ons richting geeft.

Toch zijn we vaak geneigd onze dromen te beperken of ze zelfs af te schrijven als onrealistisch. Misschien uit angst, misschien omdat we bang zijn voor teleurstelling, of simpelweg omdat de weg naar een droom

onzeker en onbekend is. Maar juist dat onbekende is zo waardevol. Dromen geeft de vrijheid om even los te komen van het voorspelbare, van alles wat logisch en veilig is. Wie durft te dromen, durft de controle een beetje los te laten en zich open te stellen voor onverwachte mogelijkheden. Toeval speelt daarbij vaak een grotere rol dan we denken.

Neem nou die keer dat je werkloos was, wellicht zelfs geldzorgen had over hoe je de maand door zou komen, en plots – alsof het zo moest zijn – komt er uit onverwachte hoek een wereldbaan voorbij. Een baan die precies past bij je talenten en je dromen. Dit zou nooit gebeuren als je mokkend in een hoekje blijft zitten. Dromen, delen en durven: dat is de formule. De magie zit hem in het uitspreken van je dromen, het delen van je verlangens met de wereld. In stilte dromen is mooi, maar het hardop zeggen, er woorden aan geven, zorgt ervoor dat die droom de wereld ingaat, dat anderen ervan weten en misschien zelfs meehelpen die te realiseren.

Er is een oud gezegde: ‘Wat je uitspreekt, gaat de wereld over.’ Onze voorouders wisten dit al. Woorden zijn krachtig, ze hebben een manier om hun eigen pad te vinden en onverwachte hoeken te bereiken. Als je je

dromen de vrije loop laat, gebeurt er iets bijzonders. Waar je ook gaat, wie je ook spreekt, je hebt je droom alvast een klein beetje op weg geholpen.

Soms kijken wij naar gemeenschappen die wij “primitief” noemen. Waarom lijken zij vaak zo veel levenslust en voldoening te vinden in dingen die wij misschien als “gewoon” beschouwen? Zij leven met elkaar, voor elkaar, en misschien wel zonder de voortdurende drang naar meer en meer. Ze zijn verbonden met de kleine dingen, met de natuur, met hun gemeenschap. Is dat geen droom waard? Het lijkt misschien een

ideaalbeeld, maar toch voel ik er iets voor. Een wereld waarin we wat langzamer leven, minder moeten en meer mogen – wie wil dat nou niet? Even terug naar eenvoud en verbinding. Misschien zijn we daar te ver vanaf gedwaald, ik incluis.