Heeft u het ook gezien?

Er wordt weer een ritueel toneelstukje opgevoerd in Den Haag. Deze keer heet het stuk “Parlementaire Enquête Gaswinning”. De Nederlandse Staat (namens ons allemaal dus), Shell en Esso hebben over de rug van de Groningers hun zakken gevuld. Op zich niks mis mee, maar als je schade veroorzaakt dan moet je die dus wel betalen of oplossen. Het was niet de intentie om schade te veroorzaken. Toen eenmaal duidelijk werd dat gaswinning wel degelijk schade veroorzaakte werd het zo lang mogelijk ontkend, werden de  boodschappers ongeloofwaardig gemaakt, werden adviesraden en onderzoekscommissies ingesteld, dikke adviezen en rapporten geschreven. Alles om maar zolang mogelijk door te gaan met het binnenharken van miljarden. Op die manier werd schade veroorzaken dus wel een bewuste handeling. Waar hebben we dat eerder gezien in Den Haag? Dat de schade niet is betaald of opgelost weten we allemaal en de Groningers betalen tot op de dag van vandaag het gelag.

De Tweede Kamer heeft dus besloten om het te onderzoeken. Dat levert natuurlijk prachtige beelden op van streng kijkende Kamerleden die vragen stellen aan de verantwoordelijken, mensen met kennis van zaken en de waarschuwende experts die bij het grof vuil gezet zijn. Volledig voorspelbaar verschijnt er een aantal lieden dat opeens lijdt aan selectief geheugenverlies. Dat gelooft natuurlijk niemand, want deze mensen bezetten nog steeds verantwoordelijke functies in de maatschappij. Het zou uiteraard wel kunnen verklaren waarom ze er daar dan ook een grote puinhoop van maken. Schiphol? Om maar eens een voorbeeld te noemen.

In mijn naïviteit dacht ik altijd dat voor een politicus niet liegen belangrijker was dan de waarheid spreken. Inmiddels weet ik beter. Liegen is helemaal geen probleem voor de dames en heren. Niet betrapt worden op een leugen, dat is pas belangrijk. Mocht je dan alsnog betrapt worden dan is de ultieme verdediging dat je er geen herinnering aan hebt.

Ziet u het al voor zich: ‘Edelachtbare, ik heb er geen herinnering aan dat ik ook maar iets gestolen zou hebben.’ Waarop de rechter antwoordt: ‘Ja, dat is vervelend, dan kunnen we u ook niet veroordelen. Have a nice day!’ Een crimineel zou hier niet mee wegkomen, een politicus wel.

Ook op andere dossiers, de Toeslagenaffaire en het coronabeleid, heeft de Tweede Kamer besloten dat er een parlementaire enquête moet gaan komen. We kennen de  antwoorden al. Er zullen weer heel veel lieden verschijnen met een selectief geheugen waardoor de waarheid niet boven zal komen, we niets opschieten en de slachtoffers nog steeds in de kou staan.

Misschien kan de Tweede Kamer haar tijd beter besteden. Ons land heeft meer dan genoeg problemen die opgelost moeten worden. Hoe jammer het ook is, maar we zijn min of meer afhankelijk van die 150 Kamerleden om de oplossingen te bewerkstelligen (gelukkig niet om de oplossingen te bedenken, want dan kwam er zeker niets van terecht). Achterom kijken en bedenken hoe je partijgenoten uit de wind kan houden gaat daar niet bij helpen. Ondanks alle mooie beloften over die nieuwe bestuurscultuur is in de achterkamertjes allang bedacht welke kop moet rollen om het toneelstukje geloofwaardig te laten lijken.