Patrick & Christiaan doeners die altijd kansen zien

Christiaan Driessen

Christiaan Driessen is de visionaire eigenaar van Driessen Food. In de jaren negentig namen hij en zijn broer Ronald het familiebedrijf als vierde generatie over van hun ouders. Met hun gezamenlijke kwaliteiten en ervaring bleek het duo in staat het bedrijf, dat in 2024 het 125-jarig (!) bestaan vierde, versneld te laten groeien. Inmiddels telt de versspecialist 150 medewerkers en drie locaties waar Driessen Food onafhankelijk en in eigen beheer versproducten produceert voor twee markten: gastronomie (restaurants, hotels, cateraars en cruisevaartbedrijven) en retail- en maaltijdcomponenten. Christiaan woont met zijn vrouw dicht in de buurt van Slot Zeist en is hartstochtelijk fan van FC Utrecht, waar hij voorzitter is van een skybox vol horecaondernemers.

De twee ondernemers kennen elkaar dus nog niet. Maar wat weten ze over elkaars bedrijf?

Christiaan richt zich meteen tot Patrick: ‘Ja, dat is wel grappig. Ik heb van tevoren een beetje op de website van je bedrijf zitten snuffelen. Even opgezocht: wie is deze man? Het leuke is dat ik wel wat overeenkomsten zag. Je komt op me over als een enorm gedreven ondernemer, klassiek begonnen op je zolderkamer. Ik vind het mooi dat de website van TGLS er één met een kwinkslag is. Ik hou wel van die humor. Ik heb uiteraard je tegeltjeswijsheden gelezen. Ik herken in je favoriete tegeltjeswijsheid je passie en drive om te ondernemen. Grote toewijding kan ook een valkuil zijn, weet ik uit ervaring. Ik ben daarom een jaar geleden bewust uit ons directieteam gestapt, zodat ik kan doen waar ik het beste in ben: sales. Ik zie overal kansen. Die omzetten naar tractie, dat spel vind ik geweldig. Deze vrije rol past me goed. Ons bedrijf begint commercieel weer in een versnelling te raken.’

Patrick: ‘Hartstikke leuk, zo’n eerste introductie. Ik heb je natuurlijk ook even gegoogeld. Dan zie je de gedrevenheid. Maar wat je net vertelt, dat wist ik natuurlijk nog niet. Mooi dat je zulke info met elkaar kunt delen en elkaar kunt verrijken. Dat is het leuke van dit duo-interview. Net als jij ben ik ondernemend en commercieel ingesteld. Ik herken wel wat je net zegt. Ik vind het leuk om een commerciële rol te hebben, maar ik ben nog te vaak bezig in de operatie. Ik ben aan het kijken hoe ik de ontwikkeling die jij net beschrijft ook kan doormaken. Door meer zelfstandigheid en verantwoordelijkheid binnen teams te creëren, kan ik me vooral op grotere klanten richten. Mooi te horen hoe jij dat hebt gedaan.’

Christiaan: ‘Ik ben weer terug op de zolderkamer waar jij ooit begon. Ik ben weer aan het pionieren. Die vrijheid is fijn, maar niet vrijblijvend. Ik moet wel voor business zorgen.’

Patrick: ‘De kansen liggen vaak op straat, maar je moet wel even bukken.’

Laten we kijken of de heren meer raakvlakken hebben. Vanuit welke drijfveer zijn ze ooit als ondernemer
begonnen?

Patrick: ‘Ik ben jong begonnen in ons vakgebied. Bij één van onze concullega’s kwam ik er al snel achter dat ik een doener ben. Dan begin je successen te boeken. Cold calls, bellen, bellen, bellen, documentatie toesturen: hé, we hebben er weer een klant bij! Dat zat er al vroeg in. Ik groeide in het bedrijf, nam wat aandelen over, maar in 2012 was het tijd om voor mezelf te beginnen. Ik dacht: wat ga ik nu doen, met de kennis die ik nu heb? Klanten zeiden vaak: die markt van jullie is ondoorzichtig en schimmig, met al die agenten en groothandelaren ertussen. Mijn compagnon en ik zeiden op mijn zolderkamer: we gaan het transparanter maken. Dit zijn de calculaties, dit is wat wij erop verdienen. Klanten waarderen die openheid. Als ondernemer gedij ik bij de vrijheid die ik heb om te doen wat ik wil. Mijn zoon is bijna achttien, hij gaat nu retailmanagement studeren. Ik heb hem gezegd: ga vooral doen wat je zelf leuk vindt, volg je hart. Zo zit Joop er ook in met zijn zoon. Joop en ik zijn complementair aan elkaar. Samen bouwen we aan een steeds stabieler bedrijf. We hoeven niet nog meer en groter, het is nu behapbaar en leuk om te doen.’

Christiaan: ‘Vrijheid, dat is ook mijn drijfveer geweest. Ik was 23 en had bij de mariniers gezeten. Dat vond ik leuk en spannend. Ik werd in eerste instantie uitgezonden naar Curaçao, maar mijn maatjes gingen naar Aruba. Toen heb ik met succes zitten ronselen, mijn eerste echte verkoopactiviteiten. Vervolgens heb ik een jaar op Aruba gezeten, een fantastische tijd. Toen ik terugkwam ging het niet zo goed met het familiebedrijf. Ik ben hbo gaan studeren en in die periode zei ik tegen mijn broer: laten we vijf jaar bouwen aan de zaak. Ik meer aan de voorkant, de commercie, hij meer in de inkoop en in het aansturen van de productie. Na vijf jaar draaide het goed en vonden we het leuk, dus zijn we gaan doorbouwen. Als ik de film kon terugdraaien had ik nog wel wat langer willen doorstuderen, dan was het ondernemerschap wat makkelijker geweest, met nog meer verstand van juridische en financiële zaken. Maar dat is de koe in de kont kijken.’

Mooi bruggetje naar leermomenten: welke komen er dan naar boven?

Patrick: ‘Als je net begint pak je alles aan. Met elke binnenkomende vraag ga je aan de slag. Maar op een gegeven moment ben je dan ook voor klanten aan het werk waar je niet heel blij van wordt. Verder in het proces heb je de schaapjes op het droge en kom je in een situatie dat het niet meer hoeft. Dan maak je de keuzes die je zelf wil maken. Daarom ben ik ondernemer geworden. Het is daarbij belangrijk om te blijven geloven in je eigen visie en focus te houden. Je moet niet blind zijn voor dingen die om je heen gebeuren, maar als je een richting hebt gekozen die goed voelt, moet je daar vooral aan blijven vasthouden.’

Christiaan: ‘Dat herken ik. Toen wij het bedrijf overnamen zat er nog een winkel bij. Dat is niks voor mij. “Doet u mij een kilootje van dit”, daar krijg ik de kriebels van. Daar zijn we snel van afgestapt. In het begin namen we te veel hooi op de vork. We zijn een 24-uurbedrijf. We begonnen om 5 uur ’s ochtends met de versproductie voor de horeca, en ’s avonds stonden we achter een barbecue bij een catering op locatie. Laat naar bed, maar de volgende ochtend ging de wekker weer. Dat hou je op de lange termijn niet vol. Daarom zijn wij ook gaan afschalen, om te focussen op dingen waar we écht heel goed in zijn. Ook de laatste jaren hebben we leermomenten gekend. In coronatijd is onze productietak voor maaltijdverstrekkers en retail gigantisch gegroeid. Maar we werden wel steeds afhankelijker van een aantal grote partijen dat ook hard groeide. Dat is risicovol. Het ging op een gegeven moment minder goed met de organisatie. We hebben altijd goede tijden gekend, maar in 2023 hebben we moeten saneren. Dat is voor mij een nieuwe situatie als ondernemer. Spannend ook. Het is dan zaak om rustig te blijven en de juiste keuzes te maken. We hebben bijvoorbeeld een productielocatie gesloten omdat we te veel ruimtes hadden. Hier leer je weer van. Wat? Dat je niet te gretig moet zijn. En dat je bij een klant die te groot wordt moet durven zeggen: tot hier en niet verder. Ik zat ineens in calls met inkopers vanuit de gehele wereld zonder emotie. Dat wil ik gewoon niet meer.’

Patrick: ‘Mooi dat je dit zegt. Er is een periode geweest dat ik ons bedrijf even alleen moest runnen. Toen heb ik afscheid genomen van kleinere klanten die te veel tijd en energie kostten. We zijn ons vanaf dat moment gaan focussen op supermarkten, automotive, food en grootschalige utiliteitsbouw. Daardoor houden we overzicht. Het scheelt omzet, maar we ervaren meer rust. Dat geldt ook voor de zelfsturende teams die we nu creëren. Ik kan hier nu zitten zonder twintig keer gebeld te worden.’

Hoe kijkt de buitenwacht naar de vakgebieden waarin deze ondernemers actief zijn? Leven er misverstanden?

Christiaan: ‘Ik weet niet hoe er door mensen anders naar wordt gekeken, maar in mijn ogen blijft tegelzetten een ambacht. Ik heb het al een paar keer willen benoemen: ik kom uit een familie van tegelzetters.’

Patrick veert op: ‘Hé, dat is leuk!’

Christiaan: ‘Mijn opa en zijn drie zoons waren tegelzetters. Echte vakmannen. Ik heb altijd wat met tegelzetten gehad. Als ik ergens kom, kijk ik altijd naar het tegelwerk. Zijn de voegen mooi? Is het netjes afgewerkt? Echt, jullie maken mooie dingen.’

Patrick: ‘We komen binnen, doen ons werk en laten iets achter. Van tegel tot voeg, het blijft vakmanschap. In veel vakgebieden neemt AI taken over, maar dit gebeurt nog met de hand en zal altijd blijven bestaan.’

Gepokt en gemazeld zijn ze, deze ondernemers. Hebben ze weleens een gewoonte veranderd met een positief resultaat als gevolg?

Christiaan: ‘Ik ben beter gaan luisteren. Dat is nog altijd een strijd, want in mijn ijver om mensen te helpen wil ik nog weleens voor mensen spreken. Maar ik heb geleerd dat als je mensen laat uitpraten, er veel meer uitkomt dan wanneer ik inspring.’

Patrick: ‘Dat is het mooie van ouder worden.’

Christiaan: ‘Ik denk het wel, al vind ik het nog steeds lastig. Mijn vrouw, kinderen en adviseurs sturen me daarin. Ik heb veel geleerd en heb daar veel profijt van.’

Patrick: ‘Een paar jaar geleden hoorde ik een mooie quote: when you snooze, you lose. Als je er niet vaak genoeg bij bent, ga je het verliezen. Je moet bereikbaar zijn voor mensen, want dan kun je acteren op vragen. Dat heeft in mij wel wat veranderd. Ik kon soms denken: laat maar varen, het komt wel goed. Maar als je het wél aanpakt, dan is het meteen getackeld en kan je door.’

Christiaan: ‘Oprechte aandacht geven aan mensen wordt nog weleens onderschat. Het is zo belangrijk en je krijgt er ook nog eens veel voor terug.’

Patrick: ‘Dat gekloot in deze maatschappij met al die mobiele telefoons. Overal waar je bent is er wel iemand op zijn telefoon bezig. Dan neem je dus niet deel aan het gesprek. Dan is er geen aandacht.’

Christiaan: ‘Mensen vragen me: waarom ben je niet altijd bereikbaar? Ik zeg: ik ben bereikbaar op de momenten dat ik dat wil. Soms hou ik mijn telefoon bewust in mijn zak. Dan maar even niet. Dat geeft me rust.’

Patrick: ‘Ik kan van je leren, hoor ik.’

Hoe blijven Christiaan en Patrick gemotiveerd, zelfs in moeilijke tijden?

Patrick: ‘Door overal kansen te blijven zien. Dan loop je een rondje en denk je ineens: dit moet ik doen. Dat kan je niet leren, dat is er of het is er niet. Maar ook al is het donker, er is altijd een lichtje. Focus je daarop.’

Christiaan: ‘Zeker. Het moet in je karakter zitten. Ik zie altijd kansen en zie het leven positief. Ondanks alle ellende. Het is heel simpel: als ik de tv aanzet en zie wat er gebeurt in Oekraïne of Gaza, dan relativeer ik snel. We zijn gezond, hebben een mooi bedrijf, wonen mooi, hebben fijne vrienden. Waar hebben we het dan over? Ik kan er moeilijk tegen als ik mensen hoor klagen. Ik kan met weinig tevreden zijn. Maar ik waardeer het wel, dat we wonen in een mooi huis met een mooie tuin. We kijken uit op Slot Zeist. Jeetje mina, fantastisch. Maar als ik driehoog in een flat zou moeten wonen, blijf ik nog steeds dezelfde positieve persoon.’

Patrick: ‘Ik herken dat. Als ik vanuit ons huis kijk naar de herten in de weilanden, dan geniet ik daarvan. Maar ik weet ook nog dat ik bij een vorig bedrijf stopte, ook al kon het niet op en zou ik een nieuwe mooie auto krijgen. Ik dacht: ik ga mijn hart volgen en koop wel een oud Volvootje. En ik was er nog gelukkiger mee ook.’

Patrick: ‘De clichés zijn waar. Kijk naar wat er in de wereld gebeurt. Dan is het allerbelangrijkste dat de mensen om je heen gezond blijven.’

Christiaan: ‘Helemaal mee eens. Als je succes hebt geeft het natuurlijk wel vleugels. Je steekt er immers veel energie in. Het is net als een zaadje dat je in de grond stopt. Als het plantje gaat groeien is het leuker dan dat het een dorre boel blijft. Als ik zie dat mijn kinderen het goed doen op school, als onze organisatie groeit, vriendschappen opbloeien en de voetbalclub presteert, dan kan ik daar van genieten.’

Patrick: ‘Absoluut, dat werkt aanstekelijk. Ook als je het zelf uitstraalt. Volgens mij hebben we allebei dezelfde drive om succesvol te zijn op een manier dat je er zelf ook schik van hebt.’

Welke droom willen Christiaan en Patrick nog waarmaken?

Christiaan: ‘De belangrijkste droom is dat mijn kinderen en vrouw gezond blijven en dat we nog lang van elkaar kunnen genieten. Dat is geen gegeven, en dat heeft met ouder worden te maken. Vroeger had ik veel bruiloften, nu steeds meer begrafenissen. Dat zet je aan het denken. Daarnaast heb ik nog wel wat materialistischere droompjes. Eén daarvan, net als menig kerel, is een Porsche 911. Ik weet: als je ‘m hebt ben je ‘m ook snel weer zat. Het begeren is sterker dan het bezitten. Maar ik zou het wel een keer leuk vinden. Lukt het niet, dan is er niets aan de hand.’

Patrick: ‘Ik weet hoe belangrijk gezondheid is. We hebben met onze dochter het nodige meegemaakt. Dat staat absoluut op nummer één. Daarnaast zou ik graag een mooie wereldreis willen maken en op diverse continenten een tijd willen verblijven. Ik ben benieuwd hoe ik de verschillen tussen alle culturen die ik dan tegenkom ga ervaren. We zijn in Nederland erg gehaast. Wat meer tranquillo, dat lijkt me wel lekker.’