Liever niet

Nou, daar zit je dan. Nergens om gevraagd en toch gekregen. Mede mogelijk gemaakt door vette pech op het werk van je vrouw, meegenomen naar huis. Voor je het weet zit je verplicht bijna twee weken met de hele familie thuis. Inmiddels is het alweer een aantal weken geleden en gelukkig behoorden we tot de categorie met een milde vorm. Je zou zeggen dat dit een niet-zo-veel-aan-de hand-verhaal is, maar ongemerkt doet het meer met je dan je zou willen…

“Geluksvogels”
Van de eerste coronagolf in maart en april zitten de beelden nog in ons hoofd. “Frontberichten” heette het tv-programma dacht ik, dagelijkse kost over de actuele stand van zaken. Ik sprak toen twee goede bekenden van mij die getroffen waren door het virus en er echt doodziek van waren. Met deze dichtbij-huis-verhalen nog in ons hoofd konden wij gelukkig onze zegeningen tellen. Het onvoorspelbare is het meest lastige van de hele situatie. Je weet dat je ziek gaat worden, maar hoe erg en voor hoe lang? Je wilt niet te snel weer starten met werken, maar ook niet te lang wegblijven van de zaak. Wat is wijsheid? Het laatste wat je wil is onbedoeld iemand besmetten. Na een paar dagen ziekzijn werd duidelijk dat het bij een fikse valse griep bleef. Dan is het fijn dat jij in de groep ‘geluksvogels’ met milde klachten valt.

Witte plastic overalls, overal…
Stel dat je vette pech hebt en het virus je wel goed raakt? Dan ben ik blij dat er in het ziekenhuis een plekje voor je is, mocht het nodig zijn. Dan werken we allemaal maar wat langer thuis en nemen we genoegen met wat minder. Dat is beter dan te moeten werken in een witte plastic overall in het ziekenhuis of verpleeghuis, zoals waar mijn vrouw werkt. Waar je werkplek noodgedwongen een corona-afdeling voor de gehele stichting is geworden, zodat mensen die ziek zijn kunnen worden verpleegd. Waar je moet vragen aan je collega “Wie ben jij?”, omdat je simpelweg niet kunt zien wie er voor je staat in zo’n witte plastic wegwerpoverall. Dan weet je namelijk ook niet wat je ziet als je daarvan een teamfoto zou maken. Net de Teletubbies: Tinky Winky, Laa-Laa, Dipsy en Po maar dan allemaal in het wit…

Wanneer je dit leest, zijn we alweer een poosje verder, zijn we een ervaring rijker en hopelijk kunnen we over een tijdje allemaal weer naar het restaurant voor een etentje met vrienden of familie. En als dat niet zo is, laten we dan creatief zijn met de aanstaande feestdagen op komst. Koop bij de lokale ondernemer en vergeet niet het kleine geluk te delen met opa, oma, de kinderen en elkaar.