Niet praten maar doen

We polderen wat af in ons kleine landje. Ik weet niet hoe het u vergaat, maar ik word soms heel erg moe van die eindeloos lijkende overlegstructuur van de overheid. Het maken van beleid schijnt niet te kunnen zonder een papierwinkel van startnotities, plannen van aanpak, visies, deelplannen en gefaseerde uitvoeringsplannen. Meestal geproduceerd door een bijna net zo eindeloze stoet van ingehuurde externe bureaus en op basis van allerlei participatieprocessen met de direct betrokkenen, zoals burgers, ondernemers en organisaties.

Begrijp me goed: ik heb er helemaal niets tegen dat de overheid mensen in een vroeg stadium betrekt bij de vormgeving van hun beleid. Integendeel. Het is uitstekend dat bijvoorbeeld gemeenten hun lokale ondernemers consulteren en laten meedenken over de (her)inrichting van winkelgebieden, stadscentra, dorpskernen of bedrijventerreinen. Ondernemers zorgen voor banen en hebben net zoveel (of misschien nog wel meer) belang bij vitale en leefbare winkelkernen en goed ingerichte bedrijventerreinen als de gemeente. Waar het alleen vaak wringt is dat visievorming bij gemeenten meestal een heel langdurig theoretisch proces is en ondernemers veel meer actiegericht zijn.

‘Praatjes vullen geen gaatjes’ luidt een oud spreekwoord. Daar moest ik aan denken tijdens een recente bijeenkomst, waarop lokale ondernemers door een gemeente werden gevraagd om kennis te nemen van en input te leveren voor een Visie op Retail. De frustratie bij de ondernemers was groot, want voor hen was dit het zoveelste document in een lange rij van visiedocumenten en plannen waarop hun commentaar werd gevraagd. Er wordt hier weliswaar al jarenlang gepraat over de noodzakelijke aanpak van het centrum, maar totdat het langdurige en complexe proces van visievorming voor een vitaal centrum bij de gemeente is afgerond ligt nagenoeg elke nieuwe ontwikkeling stil.

Of al die plannen voor nieuwe ontwikkelingen beter van de grond komen wanneer de gemeentes deze straks langs de meetlat van hun Visie op Retail kunnen leggen, is ook nog maar de vraag. Al die rekensommetjes om te bepalen welke ruimte er (nog) is voor uitbreiding van het aantal vierkante meters per winkelaanbod, kunnen ook behoorlijk verlammend gaan werken. Heb vertrouwen in het ondernemersinstinct en laat het over aan de markt. Als ik mijn supermarkt wil uitbreiden, dan doe ik dat omdat ik er brood in zie. Datzelfde geldt ook voor mijn collega-supermarkteigenaren. In alle plaatsen waar ik onderneem, heb ik daarom ook nog nooit bezwaar gemaakt tegen uitbreidingsplannen van een collega. Mijn ondernemersmentaliteit is dat je elkaar de ruimte gunt om te ondernemen. En waar ondernemers kunnen ondernemen komt het met de vitaliteit van het gebied vanzelf goed. Oftewel: ‘Niet praten, maar doen’.