Onnavolgbaar

De coronacrisis verandert het gedrag van mensen. Naarmate de periode met maatregelen en gedragsregels langer duurt, begint er van alles te knagen. Dat heeft natuurlijk te maken met de pijnlijke maatregelen die verschillende sectoren almaar harder raken. Lontjes worden korter en mensen gunnen elkaar minder. Ik ben geen psycholoog, dus ik weet niet precies hoe het werkt. Maar ik heb voldoende mensenkennis om te weten dat een toename van zorgen tot irritatie kan leiden. En dat mensen sneller jaloers zijn op iemand die het minder moeilijk lijkt te hebben. Of dit nu op waarheid berust of niet, maakt niet uit. Dit soort gevoelens wordt extra in de hand gewerkt door inconsequente en oneerlijk lijkende maatregelen die de overheid treft om deze crisis te bedwingen. Als ik even met iemand sta te praten op straat mag dat nog net. Als wij allebei een kop koffie in de hand hebben die we hebben afgehaald in een “to-go”-afgiftepunt lijkt het afgesproken. Als we er dan ook nog bij zouden gaan zitten op een openbaar bankje, dan staan verschillende mensen op hun achterste benen. Dat zijn niet toevallige voorbijgangers, maar juist die mensen die – net als ik – in hetzelfde lekke en dus zinkende, schuitje zitten als ik.

De regels rondom corona worden telkens bijgesteld door de overheid. Vaak ook op onnavolgbare wijze. Ik begrijp ze al lang niet meer. Ze zijn vaak inconsequent en onlogisch, maar toch moeten ze worden gehandhaafd. Daarvoor worden boa’s op pad gestuurd, die – met alle respect – niet in staat zijn uit te leggen waarom een bepaald gedrag een overtreding is. Ook daar groeit dan de irritatie. Zowel bij de “overtreder” als bij de ambtenaar. Omdat discussies soms escaleren tot handgemeen, krijgen boa’s (als proef) in het nieuwe jaar een wapenstok. Want wie niet uit kan leggen, moet kennelijk kunnen slaan om zijn woorden kracht bij te zetten. Ik weet niet waar het naartoe gaat. Dat de crisis, nu deze langer duurt, impact heeft op het gedrag van mensen, staat voor mij als een paal boven water.