Familie

Over hoe je tegen familie aankijkt, lopen de meningen uiteen. De één zegt: van familie moet je het hebben, terwijl de ander het een nadeel vindt dat je familie niet kunt kiezen. Het is zonder twijfel afhankelijk van de plek die je hebt in je eigen “familieopstelling”. Zelf neig ik naar de eerste mening, met als aantekening dat ik drie soorten familie onderscheid: ten eerste mijn eigen gezin, ten tweede mijn broers en zussen met aanhang en kinderen, tot slot de collega’s binnen mijn bedrijf.

Telkens weer voel ik de intense band die wij als collega’s met elkaar hebben. Elke dag werken we immers zo’n zeven uur samen. We spreken elkaar, vertellen wat we kwijt willen, bieden elkaar een luisterend oor en ga zo maar door. En dat vijf dagen in de week en 52 weken per jaar. Nou ja, iets minder weken. Tijdens vakanties richt ik me meer op m’n primaire familie, mijn gezin dus. Overeind blijft dat veel mensen directer contact hebben met collega’s dan met het gezin thuis.

Zijn collega’s dus familie? Jazeker. Voor mensen die met pensioen gaan bijvoorbeeld, voelen collega’s als familieleden. Voor hen is de niet meer dagelijkse omgang met collega’s een groot gemis. Het voelt alsof ze hun familie hebben verloren. Zelf begrijp ik dat niet zo goed. Je pensioen komt toch niet onverwacht? Als je geen zin hebt om te stoppen met werken, ga er dan lekker mee door! Er is nog genoeg te doen… Bij een -familiebedrijf draag je op een gegeven moment verantwoordelijkheden over aan een zoon of dochter die al enige tijd warmloopt in het bedrijf. Misschien is de overeenkomst tussen familie en collega’s op dit punt nog het grootst. Als er geen sprake is van een familiebedrijf, dan is er zeker iets voor te -zeggen om het bedrijf over te doen aan een collega die al jaren -betrokken is bij de zaak. Zo’n collega voelt dan als een familielid.

De vraag is of je collega net zo betrokken is als je eigen familie. Maar ja, je bent voor hetzelfde geld blind voor de minder goede eigenschappen van een familielid, juist omdat het een familielid is.

Hoe dan ook, het is altijd mijn streven om een veilige omgeving te creëren waar iedereen, als in een familie, deelgenoot van is. Daar horen -uiteraard alle menselijke communicatieperikelen bij. Samen maak je het leefbaar en met wat goede wil al snel een hecht team. Kortom, als alle collega’s zich thuis voelen op het werk is de familieband gecreëerd. Daarvoor hoef je geen bloedband te hebben.