in het hart geraakt

Paul kan er inmiddels redelijk goed over praten. ‘Maar ik kijk nog elke dag naar Ruud z’n foto die hier staat en schreeuw af en toe ook nog even naar hem, als iets op de zaak niet lekker loopt bijvoorbeeld. Normaal was hij mijn klankbord, maar die is weggevallen.’

Geen griepje

Het is halverwege maart als Ruud zich niet lekker voelt en op vrijdag eerder naar huis gaat. Een krappe week later bezoekt hij op woensdag het ziekenhuis omdat er weinig verbetering is en hij koorts krijgt. Daar vertellen ze hem dat het een fikse griep is en hij thuis uit moet zieken. In de nacht van donderdag op vrijdag krijgt hij geen adem meer en rijdt zijn vrouw Ruud weer naar het ziekenhuis. Daar komt hij direct op de verpleegafdeling. Zaterdag wordt zijn vrouw gebeld met de boodschap snel naar het ziekenhuis te komen, omdat hij die middag in coma gebracht zal worden . ‘Ik heb hem die ochtend ook nog geappt’, vertelt Paul, ‘maar het enige wat ik terugkreeg was een smiley met hartje. Meer kon hij niet meer aan. Het was het laatste contact dat ik met hem had.’ Zaterdagavond krijgt Ruud nierfalen, maar er is geen dialyseapparatuur beschikbaar. Daarvoor moet hij naar Nijmegen, maar daar hebben ze geen plek in verband met de grote hoeveelheid coronapatiënten. Hij gaat daarna zo hard achteruit dat maandagmiddag wordt besloten te stoppen met de behandeling. ‘Elf dagen heeft het geduurd, toen was hij weg.’

Zijn sterfdag is op 30 maart: een dag voordat Ruud dertig jaar in dienst zou zijn van Tapkoel. Paul: ‘Bovendien zou hij volgend jaar in april 65 worden en aan het einde van het jaar met pensioen gaan. Maar het mocht allemaal niet zo zijn.’ Paul werd niet alleen emotioneel gezien zwaar getroffen – Ruud en hij waren al meer dan dertig jaar bevriend en deden ook buiten het werk om van alles samen – maar ook zakelijk gezien werd hij direct op de proef gesteld. ‘De bank gaat in zo’n situatie andere eisen stellen, dus er moest van alles geregeld worden. De aandelen van Ruud zijn overgegaan naar zijn vrouw en dochter. De verkoop van de aandelen aan mij was geen optie, zeker niet gezien de waardedaling door corona. Ik vind dat ze recht hebben op een eerlijke prijs, want Ruud heeft dertig jaar keihard gewerkt.’ Alsof er nog niet genoeg aan de hand was, werd de corebusiness van Tapkoel – het leveren van koel- en tapsystemen, ook nog eens hard getroffen omdat de horeca dichtging en evenementen niet doorgingen. ‘Er staat hier nog voor vele tienduizenden euro’s aan materiaal voor klanten. Die zeiden: je mag het wel leveren maar we kunnen het niet betalen.’

Paul moest – soms harde – keuzes maken. ‘Ik moest kijken wat het bedrijf nodig had om overeind te blijven. We hebben twee ontslagrondes gehad. Op 1 maart 2020 hadden we dertig mensen werken, waarvan twee eigenaren, en het ziet ernaar uit dat we op 1 maart volgend jaar nog met negentien medewerkers en één eigenaar zijn. Gelukkig hebben veel mensen weer een nieuwe baan gevonden. Mijn vrouw heeft haar baan opgezegd en doet hier nu de administratie. Ook mijn oudste dochter zit inmiddels in de zaak. Ook hebben we noodgedwongen – en dat vind ik heel erg – onze steun aan lokale verenigingen en goede doelen tijdelijk stop moeten zetten. Je kijkt nu echt naar wat wel en niet noodzakelijk is en probeert je verlies te beperken. Hopelijk kunnen we dat zo snel mogelijk weer oppakken.’

Nieuwe initiatieven

In plaats van in een hoekje te kruipen heeft Paul met collega`s, mede in overleg met Ruud’s vrouw Anja, die hij nog overal bij betrekt, nieuwe zakelijke initiatieven bedacht om Tapkoel draaiende te houden. ‘Onze apparatuur zijn we bijvoorbeeld aan het gebruiken om andere producten mee te maken. Zo laseren en graveren we er kerstballen mee. En we zijn betrokken bij een bijzondere drive thru in Cothen/Wijk bij Duurstede, die 21 november openging: Drivebijduurstede.nl. We hebben het met verschillende lokale ondernemers opgezet, voornamelijk onder aanvoering van onze dochter Andrea. Mensen kunnen online hun producten bestellen bij lokale retailers en hun boodschappen via de drive thru in één keer ophalen. Naast Tapkoel doen onder andere de kaasboerderij De Brienenshof in Cothen, restaurant Florian, de Keurslager en visspeciaalzaak Lindsey’s mee. Kortom, we zijn alle bakens aan het verzetten geweest om, buiten wat de overheid voor ons doet, omzet binnen te halen en bezig te blijven. Het is niet goed om stil te blijven zitten; dat had Ruud ook niet gewild. Ik zie toch ook ondernemers die niet gerekend hadden op een tweede lockdown en ik vrees dat zij misschien wel te laat actie hebben ondernomen. Wij waren er snel bij met de “stel dat” scenario’s. Daar horen moeilijke keuzes bij, maar ik wilde de tent niet failliet laten gaan. Dan laat ik ook de nabestaanden van Ruud “berooid” achter. We gaan er nu alles aan doen om vooruit te komen.’

Knop om

Zo in gesprek met Paul vraag je je toch af hoe hij het voor elkaar kreeg om in zo’n rampjaar enigszins positief te blijven. Hij verklaart: ‘Het is een kwestie van de knop omzetten en gaan. Ik heb al meer dan een jaar geen vakantie gehad, en daar was na het overlijden van Ruud ook echt geen tijd voor. Het kwam op mij, ons gezin, Anja en loyale medewerkers aan. Natuurlijk trekt het wel een wissel op je. Ik zei laatst tegen iemand: als ik personeelslid was geweest, had ik waarschijnlijk al met een burn-out thuisgezeten. Maar dat kan niet als ondernemer. Ik maak lange dagen, soms elf tot twaalf uur per dag, maar heb wel geleerd om, zodra ik in bed lig, mijn hoofd leeg te maken. Wat er is gebeurd, overkomt je, het word je niet gevraagd. Je kunt niet bij de pakken neer gaan zitten. Wat voor mij helpt, is dat ik de zaak heb. Daar ben ik druk mee en het leidt me af. Maar Anja, de weduwe van Ruud, zit helemaal alleen. Ze heeft een hele lieve dochter, schoonzoon en twee prachtige kleinkinderen, maar ze is wel haar maatje kwijt. Ik vind het belangrijk om ook daar aandacht voor te hebben. Daarom hou ik haar, ondanks dat ze me de vrije hand heeft gegeven bij Tapkoel, wel van alles op de hoogte. Ze komt binnenkort toch de kerstboom hier optuigen, want dat heeft ze altijd gedaan. Voorlopig voelt het nog alsof er weinig te vieren valt. Ik zat zelf in januari 2020 dertig jaar bij het bedrijf, Ruud had dan op 1 april 2020 de dertig volgemaakt. De feestelijkheden zouden we sowieso al uitstellen maar laat ik nu helemaal aan me voorbijgaan. Maar ondanks álles, ondanks dit rotjaar, blijf ik de toekomst positief tegemoetzien. Alle nieuwe dingen waar we nu mee bezig zijn, blijven we doen en we gaan gewoon opzoek naar kansen in de markt. Met opgeheven hoofd ga ik het nieuwe jaar in, met weemoed zal ik terugdenken aan de tijd met Ruud.’