Shinrin-yoku

Afgelopen krokusvakantie was het tijd voor de laatste loodjes aan een boek dat ik aan het schrijven ben. Die zijn altijd zwaar. Dus besloten om dat letterlijk in een hutje in het bos te gaan doen. Vrouw en kinderen wilden wel mee.

Die week lekker geschreven, maar ook veel rustig gewandeld in het bos met mijn vrouw. Na die week gingen wij extreem voldaan terug naar huis. Boek bijna af, maar vooral heel erg goed uitgerust. Later ontdekte mijn vrouw dat wij volledig onbewust een weekje shinrin-yoku hebben gedaan. Dat is Japans voor ‘bosbad’ en zorgt ervoor dat je volledig tot ontspanning komt.

Als je er zo over nadenkt dan heeft de duurzaamheidsopgave ook wat shinrin-yoku nodig: de spanning wordt ons net letterlijk te veel.

Persoonlijk vind ik dit een lastig onderwerp, omdat ik er met ondernemersogen naar kijk. Er wordt dan vaak onbewust bij mij op een knop gedrukt waarin mijn overvolle bezieling niet kan accepteren hoe wij met dit probleem omgaan. Als ik niet uitkijk bestaat mijn reactie dan uit schijnbaar zorgvuldig gekozen woorden met daaronder een enorme emotionele lading van teleurstelling, boosheid en woede. De eerste versie van deze column heb ik dan ook maar weggegooid.

Gelukkig herken ik nu het effect van het drukken op de knop en kan ik er nu naar handelen. Te veel ongerichte emotie, daar lossen we het duurzaamheidsprobleem niet mee op.

Maar nu we het toch over hoogspanning hebben…Ik zie om mij heen, privé en in het werk, veel mensen gebukt gaan onder hoogspanning. De vraag is of de tekorten die wij ervaren, in aansluitingen op het net, beschikbare mensen op de arbeidsmarkt en zeker ook in ons hoofd en onze agenda’s, niet te veel door onszelf worden veroorzaakt. Door maar aan te nemen dat groei onbeperkt kan doorgaan op een planeet met een vast formaat. Zonder consequenties.

Daarmee hebben we gelijk de essentie van dit probleem te pakken. Die aanname gaat namelijk niet op. Dat is voor veel mensen heel lastig te accepteren. Vooral voor mensen die aan de voor hen, nu nog, goede kant van de ongelijkheid staan. Wij dus.

Het begint dus bij onszelf. Door onze auto’s niet langer dan nodig aan de paal te laten staan. Door überhaupt minder te rijden. En op professioneel niveau alleen nog te werken met partners die oog hebben voor de uitdagingen van deze tijd. En nog veel meer van dit soort zaken binnen je eigen invloedssfeer.

Ik wens u allen een weekje shinrin-yoku toe 😉