Al 25 jaar een hart dat klopt voor het Bergpaviljoen

Een kwart eeuw samen ondernemen, dat is een mooie mijlpaal.

Theo: ‘Mensen zeggen vaak tegen ons: jeetje, doen jullie al zo lang zaken met elkaar? Ze zijn verbaasd dat het al zo lang goed gaat, want dat hoor je niet zo vaak. Wij zijn gewoon eerlijk tegen elkaar. Bevalt iets niet, dan zeggen we het. En meestal op tijd. Euvels zijn er om te benoemen.’

Ed: ‘25 jaar… De helft van ons leven zijn we al samen aan het werk. Dat is iets heel moois.’

Theo: ‘En dat is ook wel te zien hoor, hahaha. Zonder gekheid: het is bijzonder wat we samen doen. Het Bergpaviljoen is er nog steeds, wordt nog steeds door ons gerund en het draait, ondanks alle tegenslag in de afgelopen jaren. Dat geeft een goed gevoel.’

Hoe is het allemaal begonnen?

Theo: ‘Van oorsprong zijn we twee schoolvrienden. Sinds de start van het Bergpaviljoen voelt het dan ook meer als een familiebedrijf dan dat we zakenpartners zijn. Terwijl we natuurlijk wel zakelijk moeten denken. Maar door de jaren heen hebben we keuzes gemaakt die je als zakenpartners met meer afstand tot elkaar wellicht minder snel maakt.’

Ed: ‘We waren 24 en 25 jaar toen we begonnen. Dan ben je nog hartstikke jong. Het was een tijd waarin we natuurlijk nog schoonheidsfoutjes maakten. Dat je zegt om negen uur ’s ochtends in het restaurant te zijn, maar om vier uur ’s nachts nog in de kroeg bent. Je leert veel en snel als je jong begint.’

Wat drijft jullie als horecaondernemers?

Ed: ‘Al die verschillende mensen die we over de vloer krijgen. Jong, oud, klein, lang, dun, dik of andere voorkeuren: wij denken niet in hokjes, maar juist onbegrensd. En dan is het leuk om aan te voelen hoe mensen als gast behandeld willen worden. Komen ze voor een romantisch diner? Zakelijk? Dat moet je als gastheer lezen.’

Theo: ‘Elke tafel heeft een andere dynamiek. In ons vak gaat het om communicatie. Niet alleen maar zenden, zoals we in de huidige wereld veel zien. Het is werkelijk je eigen leven even op de achtergrond plaatsen en je verplaatsen in de gast. Luisteren, gesprekken voeren. Dat vind ik het leukste van ons vak.’

Hoe houden jullie de balans tussen ondernemen met het hart en het hoofd?

Theo: ‘Op dit moment zijn de cijfers heel belangrijk. Door de coronacrisis hebben we moeten inleveren. Daarna zijn alle kosten gestegen. Het scheelt dat we moeilijke fases al vaker hebben meegemaakt. De weg omhoog vinden we altijd weer.’

Ed: ‘Met veel vertrouwen in jezelf en elkaar kun je blijven ondernemen. Het voordeel is ook dat we altijd trouw zijn gebleven aan onze gasten en leveranciers. Wanneer het goed gaat omarmen we goede doelen en sponsoracties. Als het even anders gaat, dan merk je dat je die liefde terugkrijgt. Geven en nemen, dat maakt het mooi.’

Theo: ‘De juiste verdeling maken is ook belangrijk. Soms moet het zwaartepunt even liggen op de dingen die je minder leuk vindt. Als je het goed verdeelt sta je uiteindelijk wel bij de gasten aan tafel. Dat zijn de momenten waarbij wij onze batterij weer opladen.’

Hart voor je medewerkers is in deze tijd
belangrijker dan ooit. Hoe tonen jullie dat?

Theo: ‘We proberen met ons team om te gaan zoals we zelf ook behandeld willen worden. We moeten het samen doen.’

Ed: ‘Mensen moeten zich hier op hun gemak voelen en met vertrouwen rondlopen. Wij vinden het belangrijk om kansen te geven. Ook aan mensen die misschien niet de ideale achtergrond hebben. De samenleving is daarin soms best pittig. Je kunt je omdraaien en denken: ze redden het wel. Of je kunt zeggen: als je echt wil, dan gaan we je helpen en kijken waar we komen. Zo hebben we al meerdere mensen naar een rol in ons team begeleid. Als de spirit er maar is.’

Theo: ‘Je hoeft niet altijd het diamantje dat glinstert te kiezen. Soms moet je even helpen en de modder eraf spoelen om ‘m te laten glinsteren!’

Ed: ‘In de huidige samenleving oordelen we veel te snel over een ander. Terwijl we vaak helemaal niks over diegene weten. Daar kom je alleen achter door te praten en diegene bij de hand te pakken: kom maar, laten we iets doen en kijken wat eruit komt.’

Kerst is in aantocht. Wat heeft het Bergpaviljoen
in petto?

Theo: ‘We zijn ooit begonnen met thuiskookmenu’s op tweede kerstdag. Tijdens corona hebben we dat enorm uitgebouwd. Dat is een blijvertje geworden. We bereiden bijna 1500 culinaire driegangenkerstmenu’s voor. Een hele operatie. Zo groot, dat ons restaurant dichtblijft. Onze gasten genieten thuis van onze heerlijke menu’s en onze medewerkers kunnen ’s avonds ook kerst vieren met familie. Win-win.’

Blijft jullie hart voorlopig nog kloppen voor het Bergpaviljoen?

Theo: ‘Absoluut! In combinatie met de exploitatie van Sociëteit Amicitia kijken we uit naar een mooie toekomst. Ons geheim? We accepteren dat we totaal anders zijn en ook weer niet. We hebben intrinsiek dezelfde waardes.’

Ed: ‘Als ik niet op de zaak ben geweest en binnenkom weet ik zonder te vragen wat Theo heeft gedaan.’

Theo: ‘We zijn nog steeds heel goede vrienden die ook met elkaar ondernemen. Toen we twintig waren stonden we eens achter een gokkast en spraken we af de winst te verdelen. Zo doen we het dertig jaar later nog steeds.’

Ed: ‘En we halen nog zoveel plezier uit het contact met onze gasten. Het is een wisselwerking. Als zij uiteindelijk lachend naar huis gaan, kunnen wij er weer tegenaan.’

www.bergpaviljoen.nl