BESLAGEN RAMEN

Na een lange horrorwinter is het eindelijk lente! Nieuwe plannen komen weer als sneeuwklokjes uit de grond. Woerden begint weer te bruisen van nieuwe ideeën en oude initiatieven. De festivals beginnen hun draaiboeken weer af te stoffen en te kijken of er wellicht dit jaar al iets mogelijk is en anders volgend jaar, zeker tijdens de viering van 650 jaar Woerden.

Wat een geluk bij dit “corona-ongeluk” eigenlijk, dat wij precies in het eerste coronavrije jaar 650 jaar stad kunnen gaan vieren. Dit wordt een feestjaar dat zijn weerga niet zal kennen en de officieuze start van dat feestjaar is natuurlijk dit jaar al, bij het opheffen van de anderhalvemetermaatregelen. Hoe de start ook zal zijn, we zullen heel 2022 feestend en knuffelend rondlopen, denk ik.

De grote vraag nu is natuurlijk: wanneer worden de restricties eindelijk eens opgeheven? Kunnen we straks bij de Woerdense Vakantie Week al vrij over het veld lopen of moeten we wachten tot de Koeiemart om massaal door de Rijnstraat te schuifelen? Wanneer kunnen we weer spontaan oude bekenden tegenkomen? Mensen die we al ons hele leven kennen, maar bij wie we nog nooit thuis zijn geweest. Misschien zijn het wel die spontane ontmoetingen, die ik het meest heb gemist tijdens deze coronacrisis. De ontmoetingen met oude bekenden, die beginnen met: ‘Zoooo, jou heb ik lang niet gezien, hoe gaat het met je?’ Het gevoel van vertrouwdheid bij iemand, omdat je hem of haar al heel lang kent, maar eigenlijk ook helemaal niet. Het praatje over alledaagse zaken, over vroeger en over andere oude bekenden. Al schrijvend realiseer ik me wel wat ik het meest heb gemist, de grappen en grollen met het onvermijdelijke gelach in het café.

Dat geluid, het geroezemoes van een vol café of restaurant, is wat ik het meeste mis. Als ik mijn best doe, kan ik het gelukkig nog steeds in mijn gedachten horen, al heeft de crisis het wel ernstig vervaagd. Het is alsof het gefluisterd wordt, als ik eraan denk. Maar het einde is gelukkig in zicht. Voor je het weet zitten er op woensdagochtend weer opa’s en oma’s met hun kleinkinderen van appeltaart met slagroom te genieten. Lopen de toeristen verwonderd door onze mooie stad, komen vriendenclubjes weer bij elkaar voor de broodnodige ouwe-jongens-krentenbrood-verhalen en zijn de serreruiten van de Pompier weer beslagen van het dansen en het meezingen op livemuziek tijdens een Kanis Muziekmis op zondag.