GroeNpijntjes

Het is altijd een bijzonder moment. Recent kon ik mijn nieuwe auto ophalen. Apetrots trok ik het doek van de nieuwe auto af en – enigszins beduusd – kreeg ik een uur lang uitleg over de vele toeters en bellen van mijn nieuwe “voiture”. Ik heb minimaal een kwart niet onthouden, verblind door alle nieuwe bling.

U leest het al. Ik ben geen autoliefhebber. Een auto moet het gewoon doen. Maar deze nieuwe auto is bijzonder voor mij. Waarom? Het rijdt op stroom en het betreft dus mijn afscheid van het fossiele tijdperk. Mijn zwarte XC70 AWD D5  Inscription uit 2015, één van de laatste XC’s gemaakt en tevens mijn kinderdroom, werd definitief ingewisseld voor een nieuw XC40 – Recharge – Pure Electric.

En dat is toch wel even wennen. Ja, er zit nog een gaspedaal en een rem in, maar remmen doe je tegenwoordig op de “motor” waardoor de accu weer wordt opgeladen. Wat ingenieus uitgedacht. En met een “range” van ruim
400 kilometer (volgens de website) is dat ruim genoeg om mijn reisbewegingen te faciliteren. Ik heb nu een tankstation “aan huis”. En inderdaad, de door de zonnepanelen opgewekte stroom die anders naar de stroomleverancier terug zou gaan, stroomt nu rechtstreeks de accu van mijn nieuwe bolide in. Voor deze jongen geen bezoeken aan het tankstation meer voor zeventig liter diesel. Een stekker geeft toch schonere handen dan een dieseltankbeurt bij het tankstation.

Dus in één keer is de “energietransitie” ook pregnant mijn voordeur binnengewandeld. Bij de installatie van het laadstation werd de stand van de Nederlandse economie nog maar eens duidelijk. Mensen tekort om een laadstation installeren, een doorboorde waterleiding (wel binnen een uur herstelt door een loodgieter die on- call stond) en de omzetting naar een 3-fase aansluiting in de meterkast werd meteen aangevraagd. En toen kwam het…Dat laatste gaat wel even duren: het stroomnet is vol. Dat is wel een dingetje.

Ondernemers willen de energietransitie wel faciliteren, maar dan moet er wel voldoende stroomcapaciteit zijn. Hier wordt de rol van de overheid tweeslachtig. Enerzijds worden ondernemers meer en meer onder druk gezet om de energietransitie mogelijk te maken door meer belasting te betalen en ESG-rapportages te maken, terwijl de overheid zelf achterblijft in het faciliteren van de transitie door netcapaciteit waar diezelfde ondernemer gewoon last van heeft. Waar is de quid-pro-quo in de polder gebleven?

De klassieke rol van de overheid is gericht op rechtspraak, defensie, infrastructuur, onderwijs en sociale zekerheid, zaken die worden gefinancierd uit belastinginkomsten. Belastingen komen alleen voort (direct of indirect) uit activiteiten van ondernemers. Ik pleit voor een klassieke rol van de overheid en ondernemers. Overheid, schep faciliteiten voor ondernemers om te ondernemen, zodat ondernemers werkgelegenheid kunnen creëren voor werknemers en zij belastinginkomsten kunnen genereren.

Energietransitie en de bijbehorende groene ambities kunnen alleen wanneer iedereen zijn rol speelt. De ondernemer onderneemt en de overheid faciliteert. Zo blijft Nederland welvarend en vluchtten ondernemers niet “het land uit”.

En…elektrisch rijdt toch ook wel heel erg lekker. 😉