Ik ben van de zogenoemde babyboom-generatie en verbaas mij er regelmatig over hoe makkelijk “jongere werknemers” in deze tijd praten over de “uitdagingen” waar ze naar op zoek zijn. En dat terwijl ze de uitdagingen die er zijn in het bedrijf waar ze werken niet zien en/of niet oppakken en/of afhaken bij de eerste tegenslag. Ik stel mezelf wel eens de vraag: willen de jongere werknemers de verantwoordelijkheid wel dragen of kunnen ze dat niet? Natuurlijk speelt bij de beantwoording van deze vraag het “generatieconflict” een rol. Toen ik in de twintig was, klaagden de senioren bij mijn toenmalige werkgever ook over de mentaliteit van de jongeren.
Een leven lang ontwikkelen? Ja, natuurlijk, maar hoe?
11 juli 2023 | 2 minuten lezen
Bij het aangaan van de uitdagingen in het mkb is de opleiding uiteraard van belang. Zonder theoretische basis is de realisatie van de uitdaging een lastige taak. Maar ik ben ook van mening dat de waarde van een opleiding hierbij sterk wordt overschat. Dit mede omdat de opleidingen niet altijd goed aansluiten op de (mkb-)praktijk van alledag. Opleidingen missen vaak de stap van theorie naar praktijk en het stuk hoe om te gaan met collega’s, klanten, enzovoorts.
‘Kies voor de mensen die “willen”, want dan komt het “kunnen” vanzelf op orde’
Persoonlijkheidsvaardigheden zijn in mijn ogen veel belangrijker dan de theoretische kennis. Mentaliteit, verantwoordelijkheidsgevoel, zelfkennis, empathisch vermogen en daadkracht zijn essentieel voor het realiseren van “uitdagingen”. Ik denk hierbij ook terug aan mijn middelbareschooltijd (jaren zeventig). Een oudere natuurkundeleraar kon, vooral na een slecht gemaakte repetitie, behoorlijk uit zijn dak gaan. Hij hield dan uitgebreide verhandelingen over:
- mensen die niet “kunnen”; dat was niet erg, als je maar je best deed om er het maximale uit te halen;
- mensen die niet “willen”; dat was wel erg, maar vooral voor de personen in kwestie en zijn advies aan hen was heel duidelijk: ga wat anders doen;
- mensen die niet “willen kunnen”; de “feestvierders” in onze maatschappij, volgens hem. Mensen die wel willen, maar minder geschikt zijn omdat ze niet bereid waren “hard” te zijn voor zichzelf. Maar vaak kwam dat later wel goed;
- en tenslotte de mensen die niet “kunnen willen”, dat waren volgens hem de ergste. Hopeloos verloren voor onze maatschappij. De “profiteurs” van onze samenleving. Geen enkele ambitie en lui, maar wel altijd kritiek op anderen zonder kritisch te zijn naar zichzelf.
Kortom, mijn conclusie is niet zo ingewikkeld. Kies voor de mensen die “willen”, want dan komt het “kunnen” vanzelf op orde. Zij vinden zelf op ieder niveau de juiste weg tussen theorie en praktijk, opleiding en ervaring, passend bij hun intelligentie en persoonlijkheidsvaardigheden. En persoonlijke coaching kan het resultaat versnellen. En ja, deze mensen zijn schaars, maar dat was ruim veertig jaar geleden, toen ik begon met werken, niet anders. Blijf ernaar zoeken, want als je ze niet wilt vinden, vind je ze zeker niet.