Blijven dromen

Met stallingen en bedrijven in onder andere Woerden, Amersfoort en Vianen beslaat Pouw Vervoer de hele provincie Utrecht. Het opereert ook nog onder de namen BusiNext en Besseling en rijdt voor de vijf grote openbaar vervoersbedrijven in Nederland. Dat maakt ze het grootste busbedrijf van Nederland. Dat is niet zomaar iets, maar eigenaar Johan Pouw is er inmiddels wel aan gewend. Het belangrijkste voor hem is: meedenken met de klant. Dat deed hij al in de tijd dat hij een discotheek in Lopik had en begon met busvervoer om jongelui van en naar de omliggende dorpen te brengen. ‘Wij kijken echt naar wat een klant nodig heeft en bereiden dat uitvoerig voor. Toen de organisatie van de Formule 1 in Zandvoort met de uitvraag bij ons kwam, zijn wij daarheen gegaan en hebben we zelf alles opgemeten. Daarna hebben we een uitgebreid plan gemaakt. We adviseren niet alleen over wat een bus kost, maar kijken altijd verder. We laten echt niets aan het toeval over. Hetzelfde geldt voor schoolreisjes: we weten dat er bij zo’n uitzwaaimoment veel ouders zijn en daardoor ook veel meer auto’s dan normaal. Daar houden we allemaal rekening mee. We zoeken het van tevoren helemaal uit zodat de overlast beperkt blijft, kinderen veilig kunnen instappen en de bus op tijd kan vertrekken. We voorkomen de fouten waarvan we weten dat ze zullen komen.’

Sterk team

In de loop der jaren heeft Johan een ijzersterk team om zich heen verzameld. ‘Zonder hen is alles wat ik hierboven beschrijf niet mogelijk. Er werken hier heel bekwame, hardwerkende – en optimistische mensen. We zijn met z’n allen bereid om het te regelen, ook al is het vaak een uitdaging. De uitdaging is vooral dat we eigenlijk structureel mensen tekort komen. We zijn in principe een urenfabriek. Als wij meer omzet willen draaien moeten we ook meer mensen hebben. We hebben daarom een eigen rijschool, een eigen CBR-nummer om examens aan te vragen én zo’n zestig tot tachtig werknemers uit het buitenland, onder andere uit Oekraïne.’

Nee bestaat (bijna) niet

Het lukt Johan om bijna altijd “ja” tegen klanten te zeggen, ook al lijkt het in eerste instantie vrijwel onmogelijk. ‘Eind mei benaderde het Sint Antonius Ziekenhuis in Nieuwegein ons, nadat daar een parkeerdek was ingestort en het ziekenhuis noodgedwongen dicht moest. Ze zochten vervoer om mensen naar andere ziekenhuizen te brengen. Het was één van de drukste periodes voor ons, met volop schoolreisjes, Goffertpark-concerten, festivals; we hadden aan alle kanten mensen tekort. Ik gaf bij de contactpersoon aan dat ik het binnen een paar dagen kon regelen. “Ok”, zei hij, “dan hou ik het ziekenhuis morgen nog dicht.” Toen dacht ik: ik wil niet de reden zijn dat het ziekenhuis nog langer dicht moet, we móeten dit voor elkaar zien te krijgen. Dus wie zat er dinsdag om 5 uur in de ochtend op de bus? Ikzelf, een monteur, en ook nog iemand van kantoor. We hadden de mensen overal vandaan gehaald. Er zijn toen zelfs chauffeurs uit Litouwen overgekomen om de pieken op te vangen. We zijn creatief geworden in het zoeken en werven van mensen. Als het écht niet kan, dan kan het écht niet, maar als wij het niet hadden gedaan, was er ook geen ander geweest die het had gekund.’

Meerdere ijzers in het vuur

Hoewel er dus geen gebrek aan werk is, probeert Johan altijd verder te kijken. ‘Doordat onze bussen veel plek nodig hebben, is onroerend goed onderdeel geworden van ons bedrijf. We proberen daarin voor zover mogelijk synergie te zoeken. Hierachter ons pand in Vianen zit bijvoorbeeld een DAF-garage. Als onze monteurs het door omstandigheden te druk krijgen, zitten er aan de andere kant van de muur nog twintig monteurs. Dat levert soms een mooie uitwisseling op. We hebben ook gezamenlijke olie- en vetafscheiding. Daarnaast verhuren we een grote vleugel in het pand aan derden. Mocht het vervoer in een dip komen, dan heb ik nog andere bedrijfsonderdelen om op terug te vallen. Onze activiteiten zijn ook heel gespreid: van openbaar vervoer tot schoolreizen en van bedrijfsuitjes tot heel veel verschillende evenementen. Het is altijd belangrijk om na te denken wat je toekomstige opties zijn. Ik denk nu al na over wat er in 2026 en 2027 gaat komen. Er komt bijvoorbeeld een groot golftoernooi in Brabant, daar willen wij bij zijn. Ik ben daarnaast bezig met het verwerven van grondposities voor stroom, die straks nodig zijn voor de elektrificatie van het openbaar vervoer. Ook daarbij wil ik graag een ijzer in het vuur hebben.’

Je kunt wel stellen dat Johan zijn dromen aardig uit heeft laten komen. ‘Het leven is niet gelopen zoals ik dacht. Ik was voorbestemd om het boerenbedrijf van mijn vader over te nemen, maar het werd een discotheek. Ik had een paar bussen voor mijn discotheek, dat werd een vervoersbedrijf. Ik had voor ogen om het gros van de evenementen in Nederland te doen, dat is gelukt. Maar ik werk nog wel aan een droom, namelijk om op allerlei vlakken een landelijke speler te worden. Dat zijn we op evenementengebied wel maar op andere gebieden nog niet. Ik wil het formaat krijgen dat je ons, of een afgeleide van ons, overal tegenkomt of dat wij de partij zijn die vervoer regelt en uitvoert. Dus dromen doe ik zeker nog, want door dromen krijg je ook een visie. Soms moet je even mijmeren over de toekomst.’

www.pouwvervoer.nl