Dromen over politiek en ondernemers

Heb ik ooit gedroomd over het maken van een column? Nee, niet echt. Wel dromen over veel andere zaken. Ik droom bijvoorbeeld van een wereld waarin politiek en ondernemers elkaar weten te vinden, elkaar versterken. Ik gun de politiek een stukje ondernemerschap, en omgekeerd. 

Ondernemers en politici schuren; ze kunnen niet met elkaar, maar zeker niet zonder elkaar. Voor de ondernemers zijn politici de vertragende schakels die meer met de theorie dan met de praktijk bezig zijn. Politici nemen besluiten in een systeem dat afstandelijk en traag werkt. Hoe deze werelden bij elkaar te brengen?  Een voorbeeldje vanuit de Eerste Kamer. In februari heb ik de “Wet Toezicht Gelijke Kansen bij werving en selectie” behandeld. Deze wet beoogde dat ondernemers bij het aannemen van personeel een proces inrichtten, dusdanig dat zij er van bewust waren dat discriminatie min of meer uitgesloten zou worden. Een proces waarin een meldplicht, een vergewisplicht, verankerde procedures, toezicht en handhaving, naming & shaming opgenomen waren om te bereiken dat het bewustzijn van werkgevers op het voorkomen van discriminatie nog meer toeneemt.

Ik was tegen deze wet; het middel van een tsunami aan wet- en regelgeving voor ondernemers woog mijns inziens niet op tegen het doel om bewustzijn te creëren op discriminatie bij een sollicitatie. Mij werd verweten voorstander te zijn van discriminatie. Niets is minder waar. Ambtenaren en Minister probeerden mij op een ander spoor te bewegen. Dat andere spoor zag ik niet zitten. En met mij een Kamermeerderheid niet. De wet werd verworpen.

Ik ben een groot rugbyfan. Rugby, een barbarensport gespeeld door heren en dames (voetbal daarentegen is een herensport gespeeld door barbaren). Rugby dus, hard, fair en een derde helft die altijd verbroedert. Respect. Respect voor de scheids, respect voor elkaar. In de fantastische film Invictus wordt rugby door President Mandela ingezet als verbroedering tussen zijn volk, tussen de blanken en zwarten. Een land dat door vijftig jaar diep gewortelde haat alsnog dreigt te verscheuren. Het Zuid-Afrikaanse rugbyteam was een outsider maar werd door training, focus en het feit dat uiteindelijk het gehele land achter de Springbokkies ging staan, wereldkampioen. Het mooiste voorbeeld van verbroedering door sport, door rugby.

Ik gun de ondernemers en politiek ook meer verbroedering. Je hebt elkaar nodig. Misschien dat OnderNamen een rugbyclinic moet organiseren. Dan zorg ik dat politici uit de lokale politiek en Den Haag meedoen.

Dromen is goed, maar dan. Nelson Mandela laat ook in dit verband van zich horen, prominent in het huis van OnderNamen hangt zijn afbeelding met daaronder de tekst: “A winner is a dreamer who never gives up”. En zo is het.